Hennie: De waardering die ik krijg is hartverwarmend.”

Iedere dag vertrekt Hennie om 9:00 uur vanaf zijn huis in Grootstal richting het winkelcentrum van Hatert. Onderweg pikt hij alles op wat er niet thuishoort en gooit dat in de grijze container die hij altijd bij zich heeft. Zijn eindstation is dan altijd ons winkelcentrum. Daar ruimt hij het zwerfafval op, maar daar zorgt hij er ook voor dat alles weer op z’n plek staat. 

Niet alleen zwerfafval opruimen 

Mocht er een informatiebord weggezet zijn, of omgewaaid, dan zorgt hij ervoor dat het centrum er weer netjes bij staat. Waarom doet Hennie dit? Om hier antwoord op te geven, moeten we even terug naar het verleden waarin hij de boel helemaal niet zo goed op orde had. Hennie: “Ik heb een lange weg achter de rug, waarin mijn leven absoluut niet op orde was. Ik was als jongere altijd aan het skaten bij de trappetjes van het casino aan de Waalkade. Natuurlijk om indruk te maken op de meisjes. Toen het een keer regende kwamen er wat oudere jongens naar ons toe en vertelden dat we wel ergens met hen konden gaan schuilen. Op die plek werd geblowd en cocaïne gebruikt. Ik was pas veertien jaar, heel avontuurlijk, dus ik wilde dat wel proberen. Vanaf dat moment ging het mis en kon ik aan niks anders meer denken. Zo snel kun je dus verslaafd raken. Ik leerde op een gegeven moment timmeren en metselen en liep stage bij een aannemersbedrijf, want leren op school, dat ging helaas niet. Het beetje geld dat ik daar verdiende ging allemaal op aan de drugs. Ik had een vriendinnetje, maar doordat ik al mijn geld erdoorheen joeg, kon ik niet eens leuke dingen met haar doen. Sterker nog, ik stal ook sieraden van haar om maar meer drugs te kunnen kopen, het bekende junk-verhaal zeg maar. Op een gegeven moment ben ik opgepakt en heb ik vanaf mijn 21e tot mijn 26e vastgezeten, waaronder ook eenzame opsluiting. Daarna kon ik ook niet meer thuis wonen en ben ik bij Domus Nijmegen terechtgekomen, het Leger des Heils.” 

Tijdens het gesprek raakt Hennie steeds meer op z’n gemak en kijkt hij me steeds meer aan. Dit voelt als een kado, want dit gebeurt er dus wanneer twee mensen even echt de tijd met elkaar nemen. Hennie: “Bij Domus heb ik heel hard aan mezelf gewerkt, met natuurlijk hulp van allerlei mensen. Ik ben nu al een paar jaar clean en ik zou nooit meer terug willen. Ik merk dat ik nu écht gelukkig ben, terwijl ik, toen ik onder invloed was, dacht dat dát het ultieme geluksgevoel was.” 

We maken een sprong naar het nu. 

Hennie: “Ik merk dat ik heel rustig en gelukkig word van het lopen en opruimen, wat ik nu dus doe. Ik noem mezelf ook wel de ordepikker. Ik kom dan bijna in een soort van trance terecht en stop helemaal met denken. Dat is heerlijk! Ik kijk dan omhoog en realiseer me hoe goed ik het nu heb. (Hij noemt het zelf ‘Satori’, die term moest ik even opzoeken: een verlicht moment, helder, verhelderend). Ik heb alles wat mijn hartje begeert en leef echt met de dag. De waardering die ik hier in het winkelcentrum van mensen krijg is hartverwarmend, dat doet me echt heel goed.”