Jeroen: "Het is een echte volkswijk."
Jeroen
Een bijzonder gesprek dit keer op het bankje, met Jeroen. Hij is ‘Associate Professor at the Institute for Molecules and Materials’. Die titel roept in ieder geval bij mij de nodige vragen op. Jeroen las het vorige interview op LinkedIn en reageerde zo spontaan, dat dat een mooie aanleiding was om hem ook eens op het bankje uit te nodigen. Daarom: Jeroen!
Waarschuwing vooraf: laat je niet afschrikken door alle technische termen in dit interview. Ik heb geprobeerd het zo helder mogelijk te vertalen voor niet-scheikundige-moleculaire-specialisten, zoals ikzelf.
Jeroen reageerde op het vorige interview met Hennie als volgt op LinkedIn: “Wat een ontzettend leuke interviews zijn dit altijd om te lezen!! Prachtige verhalen van de rolschaatser en de vrouw in de rolstoel, maar ook van mensen die je kent uit de buurt, maar net niet goed genoeg om het met ze over dingen te hebben.” Tijdens ons gesprek gaat hij hierop door, Jeroen: “Het eerste verhaal dat ik las, in de wijkkrant zelf, was die van skater Kay. Dat blijkt dus nu ook het allereerste verhaal te zijn. Het was een heel markant iemand, waar je meer van zou willen weten, maar die ik zelf niet snel zou aanspreken. Toen jij dat verhaal van hem deelde vond ik dat heel fascinerend. De mensen in het interview krijgen de ruimte om te laten zien wie ze zijn.” En nu is het dus de beurt aan Jeroen zelf.
Een fijne volkswijk
Hij woont inmiddels acht jaar met veel plezier in Hatert, samen met zijn vrouw en kinderen, aan de Hatertseweg. Jeroen: “Het is een echte volkswijk, maar dan wel een volkswijk waarin ik me heel prettig voel. In Zaandam, waar ik ben geboren en getogen, woonde ik ook in een volkswijk, maar dat had wel een hele andere sfeer, veel afstandelijker. Sinds twee jaar heb ik een hond, waardoor ik meer door Hatert loop, dus leer ik de wijk steeds beter kennen. Ik vind het contrast met mijn werkomgeving ook wel interessant. Op de universiteit is het veel belangrijker om je te laten opvallen in vergelijking met anderen, terwijl je hier in de wijk gewoon jezelf kunt zijn. Al heb ik het wel heel erg naar m’n zin op het werk hoor!”
Associate…wat?
Jeroen studeerde ooit Scheikunde in Amsterdam en is afgestudeerd in Technische Scheikunde, waarbij vooral gekeken wordt naar scheikundige toepassingen in de fabriek. Later is hij overgestapt naar Medische Scheikunde. En nu dus ‘Associate Professor at the Institute for Molecules and Materials’. Ik vroeg Jeroen het uit te leggen. Jeroen: “Associate Professor betekent eigenlijk 1 stap onder een hoogleraar. Ik geef twee dagen in de week les aan allerlei studenten in Nijmegen die een Bèta-studie volgen, zoals Scheikunde of Moleculaire Wetenschappen. Daarnaast geef ik leiding aan een team van 25 onderzoekers. Zij onderzoeken de mogelijke toepassingen van Kunstmatige Intelligentie, “Artificial Intelligence” voor de scheikunde. Oftewel: Kun je aan de hand van metingen aan een aantal dingen, voorspellingen doen over wat er in zit of wat ze zijn? Omdat je dus heel veel van die metingen hebt, heb je voor zo’n voorspelling de computer nodig.“
Stel, je koopt een pak kipfilets…
Oké, aan de hand van een voorbeeld wordt het duidelijker:
– Je gaat naar Winkelcentrum Hatert, naar één van de supermarkten.
– Je pakt een aantal kipfilets met één ster en een aantal met een 3-sterren-label.
– Het meetapparaat van Jeroen meet dan de kleur, eigenlijk een elektronische kleurenwaaier, van de kipfilet. Doordat die kippen ooit zo verschillend zijn opgegroeid, hebben de kipfilets een andere kleur: er zitten verschillende samenstelling van moleculen (bouwsteentjes van koolstof, stikstof, zuurstof en waterstof) in. De kleur van die moleculen kunnen we overigens met het blote oog niet zien, daar heb je dat apparaat voor nodig.
– Als je dan die kleurverschillen weet, en je krijgt een nieuwe kipfilet waar helemaal geen label op zit, dan kun je aan de kleurmeting van die nieuwe filet zien hoeveel sterren die heeft.
Als je dat apparaatje dus hebt, een “handheld spectrofotometer” samen met het AI-computerprogramma dat Jeroen met zijn collega’s gemaakt heeft, dan hoeft de supermarkt jou dus niet eens meer te vertellen wat je koopt, want dat weet je dan zelf!
Ben je er nog?
Jeroen: “Wij proberen de methodes die wij binnen ons onderzoeksteam ontwikkelen uiteindelijk altijd bij te laten dragen aan duurzaamheid en sociale waarden. Bij het scheiden van plastic afval bijvoorbeeld kunnen we de moleculen van het materiaal meten en zo het te recyclen materiaal scheiden van het niet te recyclen materiaal. Als we dit op grote schaal gaan toepassen wordt steeds meer plastic recyclebaar. Het is namelijk pas echt circulair als het niet maar 1 keer opnieuw wordt gebruikt, maar steeds weer terugkomt in het productieproces. Om dit te kunnen doen hebben we wel echt alle betrokken bedrijven en overheden nodig om te kunnen testen en opschalen. Voor wat betreft de sociale waarden is het interessant om te zien hoe de technologie van de Toekomst, het leven van onze kinderen en kleinkinderen gaat veranderen. Net zoals velen van ons toen we nog jong waren, nooit hadden kunnen denken dat we met een kleine belcomputer op zak lopen, die ons leven zoveel makkelijker maakt maar hartstikke verslavend is, brengt AI kracht in ons leven: we kunnen veel beter besluiten wat we in ons mandje stoppen, zonder dat de labels of de marktkooplieden ons dat op de mouw spelden. Aan de andere kant, AI op het werk haalt expertise bij mensen weg en vervangt dat door een computer zonder gevoel—je moet er dus altijd op letten dat je de mens centraal laat blijven staan, wat voor een super technologische oplossing je ook bedenkt. Kortom: Elke stap in de AI biedt nieuwe bedreigingen en kansen: je moet dus altijd verder kijken dan de moleculen en altijd zoeken naar de mens die erachter steekt.”
We zijn eigenlijk nauwelijks aan het privé-leven van Jeroen toegekomen, maar misschien wil hij dat wel met je delen als je hem een keer in Hatert tegenkomt.
Dirk, een gezamenlijke kennis van ons, had nog wel wat vragen aan Jeroen:
Dirk: “Heeft hij het naar z’n zin op de RU?”
Jeroen: “Ja, zeker!”
Dirk: “Ging hij niet ook graag naar concerten?”
Jeroen: “Ja, toevallig binnenkort naar Bilderbuch in Doornroosje, elektronische Rock. Mijn vrouw is Oostenrijks en dan kan ik hier niet omheen.”
Dirk: “Doe je Jeroen de groeten?”
Bij deze!
Links: collega Tesse meet de veranderingen in koffiedik met een Raman spectrofotometer.
Rechts: collega Fatemeh bereidt colleges voor, voor de scheikunde-studenten Kunstmatige Intelligentie.
Wil je reageren op dit artikel? Stuur dan een e-mail.
