Op het bankje met… Abdulhakim, Deka, Suleyman en Sidrah
Nou ja, ik word eigenlijk al meteen gecorrigeerd…of ik de naam van Suleyman als eerste kan noemen, want dat vindt Abdulhakim’s zoon van 4 toch wel belangrijk. Oké, op het bankje met Suleyman (zoon van 4), Abdulhakim (vader), Deka (moeder) en Sidrah (dochter van 6 maanden) dus…
We nemen geen achternamen op in dit artikel en maar goed ook, want Abdulhakim vertelt me dat hij er meer dan 25 heeft. Waarom? Volgens Somalisch gebruik neemt een kind alle namen van zijn voorvaderen aan en voegt daar zijn eigen naam aan toe. Suleyman heet dus Suleyman, Abdulhakim, etc, etc.
Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Abdulhakim: “In Somalië kenden we elkaar al, want wij woonden in dezelfde stad. Deka is daarna in Noorwegen gaan wonen en ik ben al eerder naar Nederland gegaan.” Uiteindelijk hebben ze elkaar weer opgezocht, een relatie gekregen en is Deka anderhalf jaar geleden met een kleine Suleyman naar Nederland verhuisd.
Met welke reden zijn jullie uit Somalië vertrokken?
Deka vertelt dat zij samen met haar broer en zus in het kader van gezinshereniging een aantal jaar geleden naar Noorwegen is gekomen, naar Oslo. Abdulhakim vluchtte in 2008 naar Nederland.
Via asielzoekerscentra (AZC’s) in ter Apel, Groningen, Aalten en Winterswijk, kreeg hij na ontvangst van zijn verblijfsvergunning eindelijk een vaste woonplek, in Hatert in Nijmegen. Dat was in september 2009. Anderhalf jaar geleden is moeder Deka met zoon Suleyman in Hatert komen wonen bij Abdulhakim.
Van de AZC’s naar Hatert: een mooie overgang?
Abdulhakim: “Bij de AZC’s gingen we naar school om de taal te leren. Dat was heel gezellig met alle andere vluchtelingen. Mijn eerste jaar in Hatert heb ik me wel eenzaam gevoeld, want dan ben je ineens helemaal in je eentje.”
“Vervolgens ben ik verder gegaan om de Nederlandse taal beter onder de knie te krijgen. Daarnaast ging ik drie dagen per week werken bij Inter-lokaal (nu: Bindkracht10) als spreekuur- medewerker en een dag in de week naar school. Als spreekuur-medewerker hielp ik iedereen die bij het spreekuur binnenliep. Voor Somaliërs was ik het aanspreekpunt.” In 2013 heeft hij niveau 3 behaald en ging daarna door met sociaal maatschappelijke dienstverlening (SMD) niveau 4.
Bij Hatert Werkt! heeft hij twee jaar als schuldhulpverlener voor jongeren in Hatert gewerkt en de opleiding SMD afgerond. Aansluitend is hij in de welzijn en samenleving gaan werken en gestart met een deeltijdopleiding aan de HAN: HBO Social Work. Hij zit nu in het 3e jaar. Nog 1 jaar te gaan dus!
Wat de Somalische gemeenschap kenmerkt, is dat de familie zorgt voor iedereen in de familie die hulp nodig heeft, door bijvoorbeeld ziekte, of als je geen werk hebt. De familie van Abdulhakim zit verspreid over de wereld. Ze leveren een bijdrage aan de familieleden die behoefte aan hulp hebben. In Nederland lijkt het toch meer ‘ieder voor zich’. En Somaliërs zijn een orale bevolking. Ze delen de informatie mondeling en in gesprekken gebruiken ze veel spreekwoorden.
Verder hebben ze het idee dat als je bij Nederlanders op bezoek wilt, je altijd een afspraak moet maken. Zelf vinden ze het helemaal prima als iemand spontaan langskomt: “Je mag altijd aanbellen!” Deka vindt Nederlanders zeker wel sociaal. “Ze zeggen altijd goeiemorgen!” Deka sluit af met te zeggen dat ze Nederland mooier vindt dan Noorwegen. Suleyman, hun zoon van vier, fluistert me in dat hij Noorwegen mooier vindt ;-).
Wat wensen jullie nieuwe vluchtelingen?
Abdulhakim: “Ik zou het goed vinden als de gemeente beter kijkt naar de talenten onder vluchtelingen, zodra zij in Nijmegen aankomen. Dat gebeurt nu nog te weinig.” Oproep Deka: “Wie wil af en toe koffie met mij drinken?”
“WIL WIL AF EN TOE MET MIJ KOFFIEDRINKEN?”, VRAAGT DEKA
Voor Deka was het eerste jaar in Nederland ook eenzaam. “Veel mensen leven binnen, terwijl er in Oslo altijd meer leven op straat was.” Nu is ze minder alleen en heeft ze inmiddels veel kennissen onder ouders op school, zowel Somalische ouders als autochtone ouders.
Ze spreekt vier talen: Noors, Nederlands, Engels en Somalisch. Zodra Sidrah (nu 6 maanden oud) wat ouder is, zou ze graag weer aan het werk gaan, bijvoorbeeld in de kinderopvang. Dat heeft ze voorheen ook gedaan. Zij heeft haar Nederlands via STEP in Hatert geleerd.
Daarnaast wil ze graag nog een oproep doen: “Is er iemand in de wijk bereid om af en toe met mij koffie te drinken en Nederlands te praten? Dan kan ik de taal nog beter leren.” Suleyman en taal Suleyman zit op de Klumpert, daar heeft hij het erg naar zijn zin. Overal in huis hangen taalbordjes, letters en posters met leesopdrachten. Suleyman kan al heel goed lezen voor een jongen van vier jaar oud.
Hatert vinden ze een mooie groene wijk. Abdulhakim: “Er zijn voldoende activiteiten en er is genoeg openbare ruimte. Je kunt er mooi wandelen en er is een goede busverbinding.” Op 19 oktober jl. organiseerde Abdulhakim samen met een aantal wijkbewoners een opruimactie in de wijk, door met een grote groep mensen zwerfafval op te ruimen. Hij wilde daarmee laten zien dat zij het als gemeenschap erg belangrijk vinden dat de wijk opgeruimd is, en hoopt daarmee vooroordelen weg te halen. Kijk voor andere acties op de website van Mijn Groene Wijk.
Abdulhakim: “Ik wil graag iets betekenen voor mensen die hulp nodig hebben, in brede zin, bijvoorbeeld door activiteiten te organiseren. Hij is ook ambassadeur van Kleurrijk Groen. Daarin geeft hij voorlichting over duurzaamheid en verbinding tussen verschillende culturen. Ze gaan binnenkort nog avonden organiseren over energiebesparing en gezonde voeding.
Wat een mooi gezin is dit. Aan de ene kant nog heel erg verbonden met hun Somalische achtergrond en de waarden die daarbij horen. En aan de andere kant druk bezig om te integreren in Nederland en bij te dragen aan deze samenleving. Ik kom wel eens vlug pratende Somalische mensen in Hatert tegen, maar als je een gesprek met ze start, schakelen ze gewoon over naar het Nederlands. Ik zou zeggen: gewoon doen! – Elma
r
