Hoe lang ben je dan onderweg als je naar Klein Heyendaal gaat?
“Ongeveer 1 uur en 20 minuten heen en ook weer terug. Ruim 2,5 uur sporten per dag dus!”
En dan sport je er ook nog bij?
“Jazeker. Tegenwoordig fitness ik bij het Universitair Sportcentrum. Minstens 1 à 2 keer in de week. Ik kan dus wel zeggen dat ik een hele goede conditie heb, gelukkig wel. Ik heb me altijd met sport beziggehouden. Toen ik nog in Beuningen woonde, gaf ik daar aerobics- en steplessen.”
En wat doe jij bij de medische bibliotheek?
“Dat is bij het Radboud UMC. Ik vind alles wat met de medische wereld te maken heeft interessant. Dat is gewoon een enorme passie van me. Ik zou dolgraag medische hoorcolleges willen volgen bij het UMC, maar dat mag helaas niet. Ik wil er zelfs voor betalen, maar als niet-student krijg ik helaas geen toegang. Om die reden ben ik een jaarcursus ‘Medische basiskennis’ aan het volgen. Ik ga een keer per week naar Velp toe en ga er altijd volledig voorbereid naartoe.”
Hoe ben je in het vak van remedial teaching terechtgekomen?
“Ik heb ooit de PABO gedaan, maar ik heb uiteindelijk nooit voor de klas gestaan. Op het moment van afstuderen was er een overschot aan leraren, dus kwam ik niet op een school aan het werk. De situatie is nu wel even anders.”
Zou je nu dan alsnog het onderwijs in willen gaan?
“Nee, ik vind het heel fijn om met kleine groepjes te werken. Individuele begeleiding van kinderen past veel beter bij mij. En wat ik zo ontzettend leuk vind aan kinderen is dat je gewoon gek kunt doen en jezelf kunt zijn. Ik voel me daar goed bij en de kinderen vinden het ook gezellig. En dan gaat het leren daarna ook weer beter!”
Oké, Carolien, maar dan nu toch de hamvraag: hoe ben jij in een rolstoel terechtgekomen?
“Toen ik 33 jaar oud was, ben ik door een auto aangereden, terwijl ik op de fiets zat. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Door die aanrijding kreeg ik heel erg last van dystrofie aan mijn armen, een complex regionaal pijnsyndroom.
Door die pijn aan mijn armen zijn er zenuwen in mijn rug onderbroken en daar is het helemaal misgegaan. Aan die operatie heb ik spitsvoeten overgehouden, waardoor ik niet meer goed op mijn benen kan staan. De balans is zoek. Spitsvoeten zijn voeten zoals een balletdanseres haar voeten neerzet. In mijn geval zijn ze dan ontspannen, maar het lukt me helaas niet om te lopen als een balletdanseres…En als ik val, dan breek ik van alles, vandaar dat het echt beter is om me te verplaatsen in de rolstoel. In huis kan ik me wel kleine stukjes staand verplaatsen, zolang ik me maar goed kan vasthouden. Na het ongeluk was het lesgeven in de sportschool helaas voorbij.”
En hoe sta jij nu in het leven? Wat doet zo’n ingrijpende gebeurtenis met je?
“Ik ben eigenlijk heel optimistisch en voel me nog steeds in de bloei van mijn leven. Ik ben gewoon bij 21 jaar blijven steken ;-). Tuurlijk heb ik het in het begin wel zwaar gehad, maar nu probeer ik het leven luchtig te benaderen en zoveel mogelijk te lachen, anders heb ik er alleen mezelf maar mee. En ik vind mezelf ook zeker geen pechvogel. Daarnaast heb ik een lieve man naast me, ook heel belangrijk.
Wat ik wel vervelend vind, is als mensen me ongevraagd gaan helpen omdat ik in een rolstoel zit. Een man trok me mijn jas uit mijn handen om me bij het aandoen ervan te ‘helpen’. Nou, dat moet je dus echt niet doen, ik kan mezelf heel goed redden. En als ik hulp nodig heb, dan vraag ik die wel.”
