André van ‘Schoenreparatie André’ noemde jouw naam als eerste. Blijkbaar ben je een bekende man in Hatert. Waarom ken ik jou nog niet?
“Geen idee! Maar dat veel mensen mij kennen, dat kan wel kloppen. Ik ben nogal actief in de wijk geweest en nog steeds. Ik heb lang in het wijkveiligheidsteam in de Kastelenbuurt gezeten: een uniek platform in Nijmegen dat helaas is opgeheven. Vanwege mijn ervaring als beveiliger nam ik mijn rol hierin heel serieus.
Waarom het is opgeheven?
Ach, ik ben van mening dat de echte professional in de wijk zit met ziel en zaligheid (en onbezoldigd) en dat er vanuit de gemeente beroepskrachten aanhaken. Dat zijn passanten, zij gaan na een paar jaar weer weg en verdiepen zich dan weer in een andere wijk.
Met goede bedoelingen hoor, daar gaat het niet om, maar ik zie daar veel minder echte betrokkenheid dan van de wijkbewoners zelf. Om die reden is het ook niet gelukt om het wijkveiligheidsteam te laten voortbestaan.”
Kleurrijk Hatert
Daarnaast zorgt Mario, samen met een team van vrijwilligers, voor de beveiliging van het jaarlijks terugkerende Kleurrijk Hatert. “Een mooi multicultureel feest in onze wijk.”
Sirocco-project
“Ik heb me ook ooit ingezet voor het Sirocco-project hier in de wijk. Het idee was om met Marokkaanse vaders een buurtpreventieproject op te zetten: hoe kunnen we ervoor zorgen dat de Marokkaanse jongeren niet tegenover de wijkbewoners staan, maar dat ze meedoen, erbij horen. De vaders waren erg gemotiveerd, de opstart ging heel goed. Toen we het eenmaal loslieten, werd het geld uiteindelijk niet goed besteed en is het helaas ten onder gegaan.
Mijn grote zorg is dat de wijk weer achteruit gaat. Ten tijde van Hatert als Vogelaarwijk werd er veel geïnvesteerd in onze wijk en zag ik Hatert echt opbloeiden. Er zijn mooie dingen bereikt in die periode.*”
[*zoals een hogere cito-score van de Hatertse schooljeugd en schoolverlaters krijgen gemiddeld een hoger schooladvies. In het wijkcentrum is flink geïnvesteerd en het groen is opgeknapt, waaronder het park langs het kanaal en parkje in de Edelstenenbuurt. Naast het wijkplatform en de buurtgroepen zijn nieuwe bewonersinitiatieven van de grond gekomen, zoals het Welkomstrondje Hatert voor nieuwe bewoners en de dagbesteding voor ouderen.]
Wat zou je dan graag willen voor de wijk Mario?
“Ik merk helaas dat het weer achteruit gaat, de aandacht voor de wijk is weg. Er zou een permanente aandacht voor de sociale cohesie moeten zijn.”
Volgens Mario heeft dit te maken met een verkeerd woningtoewijzingsbeleid. Doordat migranten van allerlei nationaliteiten voornamelijk in de Kastelenbuurt terechtkomen, wordt de communicatie in deze buurt steeds lastiger, zo niet onmogelijk gemaakt.
“We verstaan elkaar gewoon (letterlijk) niet, los van cultuurverschillen. Ik heb echt niets tegen de mensen die komen, maar wel tegen de scheve verdeling van nieuwkomers over de wijken in Hatert. Ik ben geboren als strijder. Dit heeft me veel energie en geld gekost, maar ik kan niet anders. Als ik onrecht zie, dan moet ik daarvoor in actie komen.”
In 1962 is Mario in Hatert komen wonen. In 2000 is hij als chauffeur van de DAR bij de gemeente vertrokken. In de periode daarna is hij als vrijwillig beveiliger overal in het land te vinden, maar voornamelijk bij IJshockeyclub ‘AHOUD Devils’ in Nijmegen.
“Ik ben inmiddels 46 jaar samen met mijn maatje José. Zij heeft op haar 49e ook de nodige diploma’s gehaald, zodat we samen het vak van beveiliging kunnen uitoefenen. En dat doen we dus ook met heel veel plezier. Ik ben heel trots op haar!
Iedere vrijdag staan we weer bij de club, hele hele seizoen door, ijskoud, maar geweldig om te doen!”
Hij is een vrijwillig evenementen service gestart en hij heeft onder andere gewerkt voor Fats Domino, Engelbert Humperdinck en Marianne Weber. Een keer was Frans Bauer er niet en toen ben ik het podium opgeklommen om het liedje ‘De Regenboog’ samen met Marianne te zingen, want die ken ik woord voor woord ;-).
Op Facebook zag ik allerlei berichten in het Spaans. Wat heb jij met Spanje?
Nu krijgt Mario het even kwaad. Die strijdvaardige man blijkt ook een hele kwetsbare kant te hebben. “Wij komen al 26 jaar in hetzelfde hotel in Catalonië. De mensen daar zijn onze vrienden, die banden zijn heel warm. Als we zien wat er nu gebeurt in Catalonië, dan worden we daar heel erg verdrietig van. We zeggen niet dat ze per se moeten afscheiden van Spanje, maar laat ze ten minste stemmen, zodat er een duidelijk beeld ontstaat van wat de bevolking wil. Ga die dialoog met elkaar aan!” Daar komt de strijder Mario weer naar boven.
Inmiddels heeft het nieuws ons alweer ingehaald en staat de situatie helemaal op scherp.
Mario, een bevlogen, strijdvaardige, kwetsbare man, maar ook een vrolijkerd! Dank je wel dat je bij mij op het bankje kwam zitten om je verhaal te vertellen.
