SEDRA: ``NEDERLANDERS ZIJN ECHT LIEF EN MIJN BUURT IS MOOI.``
Sedra
Nadat ik m’n schoenen netjes bij de deur heb uitgedaan, schuif ik aan bij Sedra en haar vader. Het Jeugdjournaal was een paar dagen geleden ook al bij Sedra thuis (zie uitzending gemist van 4 mei) en ze heeft al in de Gelderlander gestaan. Wat een eer dat ze dan ook nog tijd weet vrij te maken voor onze wijkkrant!
Aanleiding voor ons gesprek is de aandacht die Sedra kreeg voor een tekening die ze eerder maakte. Haar juf was zo onder de indruk van die tekening dat ze dit met veel mensen heeft gedeeld.
Tekeningen met een verhaal
Sedra laat me al snel haar map met tekeningen zien, waarin ook de tekening zit die haar juf deelde. Op de
tekening zie je bootjes met vluchtelingen en handen met nagels, gelakt met de vlaggen van Europa. De vingers van die handen willen de bootjes terug het water in tikken. Nederland laat volgens Sedra wel mensen binnen, dus die vlag heeft ze er niet bij getekend.
Bij veel tekeningen in haar map zit een achterliggend verhaal: vaak ontroerend en de verhalen hebben bijna altijd te maken met angst, verdriet of lijden. Maar het is niet alleen zwaar: ze tekent af en toe ook gewoon een Donald Duck of ze kleurt een kleurplaat in.
Van wie ze dit talent heeft? Van haar moeder, roepen zowel haar broertje (9) als zusje (7).
Architect én kapper
Sedra weet precies wat ze wil worden: architect én kapper! Architect, zodat ze in Syrië kan helpen bij de wederopbouw en dan met echt mooi ontworpen huizen. Daarnaast wil ze kapper worden, want het is altijd handig als je ook je eigen kinderen kunt knippen.
Ze zou wel eens een keertje stage willen lopen bij een architectenbureau, zodat ze precies weet wat een architect allemaal doet. Haar vader heeft al gezegd dat hij later als ‘opa’ graag meehelpt in haar bedrijven en zal helpen met het bouwen.
Van Damascus naar Hatert
Sinds haar zevende is Sedra in Nederland. Toen ze drie of vier was zijn ze van Syrië naar Marokko gevlucht. Daar is haar zusje geboren. Haar vader ging als eerste naar Nederland. Ze weet nog wel hoe heftig ze het vond dat hij ineens weg was. Toen hij eenmaal een verblijfsvergunning had, mocht Sedra met haar moeder, broertje en zusje naar Nederland komen. Na een paar maanden konden ze hier terecht in de Treubstraat in Hatert.
Foto’s van Syrië
Het huis in Syrië was veel groter, maar had minder verdiepingen. En er was geen tuin, want daar is het behoorlijk warm. Hun huis stond in Damascus, de hoofdstad van Syrië. Ze kan daar geen foto van laten zien, want al hun spullen liggen nog in het huis. Dat hebben ze bij de vlucht achter moeten laten. Hun oma is nog in Syrië met hun tante, die mist ze wel.
De Nederlandse taal
Spelling en lezen gaat behoorlijk goed. Sedra zit in groep 7 en ze vindt het heel leuk om naar school te gaan. Het gaat eigenlijk best goed met lezen en spelling. Wat ze wel heel lastig vindt, is rekenen. Daar krijgt ze nu ook extra hulp bij. Ze hoopt uiteindelijk het advies voor VMBO-t te krijgen, zodat ze naar het Kandinsky College kan.
Voetballen en skeeleren
Ze houdt ook van voetballen en skeeleren. Voetballen doet ze in haar eigen achtertuin en tijdens de pauze op school, dan voetbalt iedereen! Ze zou best op voetbal willen, maar dan wel alleen in een meisjesteam.
De ouders van Sedra
Sedra’s vader werkt bij het distributiecentrum van het Kruidvat in Heteren en haar moeder is op zoek naar werk. Dat laatste is nog best lastig, haar moeder kan van alles: de zorg, iets met koken, kinderopvang, van alles dus. Ondertussen heeft haar moeder een YouTube-kanaal (Yawmiat Touha) gestart, zodat ze in ieder geval haar kookkunsten met anderen kan delen.
Ze geniet hier volop
Ze vindt Nederlanders ontzettend lief voor haar en haar familie. Ze heeft leuke Nederlandse en Turkse buren en buurtkinderen, ze kunnen veel buitenspelen. Soms kijkt ze vanuit haar slaapkamerraam naar buiten en ziet ze de zon door de bomen en geniet ze van de prachtige bloemen. Ze vindt haar buurt dan ook erg mooi.
Ramadan
Sedra deed ook mee aan de Ramadan. Om 3:30u ’s ochtends werd ze wakker gemaakt om te ontbijten. De hele tafel was dan gedekt. Daarna mocht ze weer even terug naar bed natuurlijk.
Normaal gaat ze ’s avonds om 19:00 uur naar bed, maar nu hielp ze eerst haar moeder met koken en ging ze pas rond 21:10u ’s avonds eten, dus lag ze pas rond 22:00 uur in bed.
De reden dat ze meedoet aan Ramadan is om empathie te tonen met mensen in armoede. Zij hebben altijd te weinig te eten en leiden een zwaar leven. Door mee te doen met de Ramadan laat je zien dat je denkt aan al die mensen die het zwaar hebben.
Haar vader verwent me ondertussen met zelfgemaakte pudding van haar moeder, water en jus d’orange. Heel lief, maar ik voel me ook bezwaard, omdat zij zelf niets mogen eten. Ze willen er niets van weten dat ik me daar ongemakkelijk bij voel. Heel gastvrij zijn ze.
Ik ben onder de indruk van dit 13-jarige meisje uit Syrië. Wat een kracht, wat een ambitie en wat een warm nest. Ga er maar eens aanstaan dat je alles achter je moet laten. Dat ze er dus allemaal echt iets van proberen te maken … een diepe buiging.
Wil je reageren op dit artikel? Stuur dan een mail naar ophetbankjemet@gmail.com.
